Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 02-02-2017 r. – 1462-IPPB4.4511.1289.2016.1.JK3

Dotyczy: powstania po stronie pracowników przychodu z tytułu udostępniania pracownikom przez pracodawcę strojów służbowych

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania po stronie pracowników przychodu z tytułu udostępniania pracownikom przez pracodawcę strojów służbowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca: Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży ubrań. Pracownicy oraz osoby pracujące w butiku i w biurze, zatrudnione na umowę zlecenia będą zobowiązani do noszenia ubrań służbowych z aktualnej kolekcji ubrań. W spółce będzie obowiązywał regulamin/procedura przydziału i gospodarowania odzieżą służbową. W rezultacie pracownicy i osoby zatrudnione na umowę zlecenia będą zobowiązani do noszenia kolekcji dostępnej w sprzedaży spółki. Ubrania te posiadają oznaczenia identyfikujące spółkę (logo). Może się zdarzyć, że pracownicy będą wykorzystywali stroje także poza godzinami pracy (np. w drodze do pracy). Ubrania te nie będą stanowiły własności pracownika/zleceniobiorcy. Spółka odlicza podatek naliczony przy nabyciu/produkcji ubrań przekazywanych pracownikom/ zleceniobiorcom. Procedura ta służy promowaniu i reklamie kolekcji. Obowiązek noszenia ubrań w celach reklamowych jest uwzględniony także w treści umów zlecenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w powyższych okolicznościach faktycznych udostępnienie tych ubrań pracownikom oraz zleceniobiorcom stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 1 orz ust. 2 lub art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Czy w powyższych okolicznościach faktycznych koszt ubrań przekazanych pracownikom oraz zleceniobiorcom stanowi koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
3. Czy w powyższych okolicznościach faktycznych udostępnienie ubrań z kolekcji nie stanowi przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych dla pracowników i zleceniodawców na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy PIT?

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych (pyt. Nr 3). Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji faktycznej udostępnienie ubrań z kolekcji pracownikom i zleceniodawcom nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór. Z literalnego brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku PIT, wynika, że wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę na zakup odzieży dla pracowników korzysta ze zwolnienia, jeśli używanie tej odzieży należy do obowiązków pracownika. Obowiązki te pracodawca może ustalić m.in. w regulaminie pracy lub odrębnej procedurze lub też mogą one wynikać bezpośrednio z przepisów.

Przepisy o bezpieczeństwie i higienie pracy, do których odwołano się w ustawach podatkowych, to przede wszystkim regulacje znajdujące się w Kodeksie pracy. Z unormowań tej ustawy wynika, że pracodawca ma obowiązek nieodpłatnego zapewnienia pracownikom odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania określone w polskich normach, jeżeli odzież własna może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu oraz ze względu na wymaganie technologiczne, sanitarne bądź bezpieczeństwa i higieny pracy. W konsekwencji należy uznać, że u pracownika nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu, w sytuacji, gdy ma obowiązek noszenia ubrań służbowych, w przypadku, gdy nie są one przekazywane na własność, ale do czasowego używania. Podobny pogląd został wyrażony w poniżej przytoczonej interpretacji:

„(…) Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pracownicy mają obowiązek nosić odzież oznaczoną marką YYY wyłącznie w czasie pracy i nie mają prawa do jej używania poza godzinami pracy. Ponadto po zakończeniu sprzedaży, w danym salonie YYY, danej kolekcji odzieży pracownicy mają obowiązek dokonać zwrotu pracodawcy wydanej odzieży.

W świetle powyższych przepisów wydanie pracownikom odzieży oznaczonej marką YYY, wyłącznie do czasowego używania tylko w czasie świadczenia pracy nie stanowi dla pracowników przychodu ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 11 ust. 1 ww. ustawy i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (…)”.

Pismo Naczelnika US z 4 września 2007 r., Warszawa Targówek, nr 1437/ZDF/423/123/07/LJ

W opisanej w niniejszym piśmie sytuacji faktycznej Spółki, na podstawie obowiązującej procedury, pracownicy otrzymają ubrania służbowe, które stanowią własność pracodawcy w celu promocji i reklamy marki sprzedawanych przez Spółkę ubrań. Ubrania te są oznaczone logo firmy. Wobec tego analogicznie jak w interpretacji przytoczonej powyżej, nie powstaje u nich przychód do opodatkowania podatkiem PIT.

Natomiast, w przypadku zleceniobiorców, ponieważ zobowiązani będą do noszenia ubioru służbowego na podstawie procedury i umowy również w celach reklamowych i nie otrzymają jej na własność, stąd i w tym przypadku brak jest podstaw do naliczania przychodu podlegającego opodatkowaniu PIT. Takie korzystanie nie stanowi dodatkowego świadczenia w naturze ani dodatkowego przysporzenia: stąd art. 11 ust. 2 i 2a nie będzie miał zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie zaś do pkt 9 tegoż artykułu źródłem przychodów są również inne źródła.

Art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Według art. 12 ust. 3 omawianej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw

Z treści powołanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego, ale jedynie w sytuacji, gdy pracownik obowiązany jest do używania takiego ubioru. Pracodawca może podjąć decyzję o używaniu przez pracownika stosownej odzieży służbowej – reprezentacyjnej, ale odzież taka musi spełniać określone wymogi. Obowiązek taki winien być nałożony przez pracodawcę na podstawie przepisów wewnątrzzakładowych, np. w formie uchwały zarządu, polecenia dyrekcji, regulaminu pracy itp.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego ani też pojęcia umundurowania, jednakże ustawa wyraźnie wskazuje na obowiązek używania ubioru służbowego jako przesłankę do zastosowania powyższego zwolnienia.

Z uwagi na brak w niniejszej ustawie definicji ubioru (odzieży) służbowego rozstrzygnięcia, co może być elementem ubioru służbowego, czy też w jakich przypadkach ubiór pracownika uznaje się za służbowy, należy dokonywać zatem w oparciu o językowe znaczenie słów „ubiór” i „służbowy”. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem „ubrania” – „to, co się nosi; ubranie, strój”, „służbowy” – „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy”. Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy jest obowiązkiem pracownika. Ubiór służbowy powinien charakteryzować się jakimś stopniem wyróżnienia powodującym, że niemożliwe czy też niecelowe byłoby używanie go na potrzeby prywatne pracownika, a to oznacza, że winien być wykorzystywany jedynie do celów związanych z wykonywaniem obowiązków powierzonych w ramach stosunku pracy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca: Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży ubrań. Pracownicy oraz osoby pracujące w butiku i w biurze, zatrudnione na umowę zlecenia będą zobowiązani do noszenia ubrań służbowych z aktualnej kolekcji ubrań. W spółce będzie obowiązywał regulamin/procedura przydziału i gospodarowania odzieżą służbową. W rezultacie pracownicy i osoby zatrudnione na umowę zlecenia będą zobowiązani do noszenia kolekcji dostępnej w sprzedaży spółki. Ubrania te posiadają oznaczenia identyfikujące spółkę (logo). Może się zdarzyć, że pracownicy będą wykorzystywali stroje także poza godzinami pracy (np. w drodze do pracy). Ubrania te nie będą stanowiły własności pracownika/zleceniobiorcy. Spółka odlicza podatek naliczony przy nabyciu/produkcji ubrań przekazywanych pracownikom/ zleceniobiorcom. Procedura ta służy promowaniu i reklamie kolekcji. Obowiązek noszenia ubrań w celach reklamowych jest uwzględniony także w treści umów zlecenia.

Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym udostępnienie ubrań z kolekcji pracownikom i zleceniobiorcom nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, w opisanej sytuacji udostępnienie pracownikom i zleceniobiorcom ubioru służbowego nie będzie dla nich generowało przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jest dla nich obojętne podatkowo, a na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika.

Z tego też powodu powołane przez Wnioskodawcę zwolnienie przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym znaleźć zastosowania. Zauważyć należy, że aby wartość określonego świadczenia korzystała ze zwolnienia z opodatkowania, świadczenie to musi stanowić przychód podatkowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/